'Pıhtı' fotoğraf serisi, 9 adet A5 boyutunda 300gr suluboya kağıdı üzerine Cyanotype baskı için hazırlanan solüsyonun doğrudan yüzeye dökülmesiyle oluşturulmuş bir görsel deneydir. Bu süreçte sanatçı, baskı tekniğine ilişkin olan geleneksel kuralları reddederek, form üzerindeki tahakkümü kırmayı amaçlamaktadır. Cyanotype baskının temel ilkelerinden biri, yüzeyi ışığa duyarlı hale getiren kimyasalın eşit ve kontrollü bir şekilde uygulanmasıdır. 'Pıhtı' ise bu dayatılmış kusursuzluk anlayışına karşı geliştirilmiş bir karşıt duruş niteliğindedir.

Sanat pratiğinde sıklıkla rastlanan teknik mükemmeliyetçilik, belirli normları ve estetik danışmaları beraberinde getirir. 'Pıhtı' serisi, bu düşüncenin aksine, tekniğin rastlantısallıkla buluştuğu bir alanda konumlanır. Solüsyonun kağıt yüzeyine serbestçe damlatılması, bir anlamda sanatçının süreç üzerindeki kontrolünü bilinçli olarak gevşetmesi, rastgeleliği içselleştirmesi ve kaosun estetik bir üretim yöntemi haline gelmesini sağlamaktadır.

Baskı yüzeyine yayılan solüsyon, biyolojik bir süreci andıran yayılımlar ve birikimlerle organik biçimler oluşturur. 'Pıhtı' adı, hem görseldeki formun pıhtılaşmış kanı andıran karakterine hem de yaratım sürecinde oluşan rastlantısal kümelenmelere işaret eder. Her bir parça, tesadüfi bir oluşumun izlerini taşır; kâğıt yüzeyinde sabitlenen lekeler, bir eylemin ve bir kararın sonucu olmasına rağmen, aynı zamanda öngörülemezliğin bir tezahürüdür.

Seri, sanatta süreç odaklı yaklaşımları ve malzemenin kendi doğasına uygun hareket etme özgürlüğünü vurgular. Estetik ve üretim sürecine dair geleneksel kabulleri sorgulayan 'Pıhtı', aynı zamanda malzemenin direncini ve akışkanlığını görünür kılar. Cyanotype’ın kendine özgü mavi tonu, serinin bütünlüğünü sağlarken, lekelerin rastgele dağılımı, her bir parçayı tekil bir varlık olarak sunar.
Sonuç olarak 'Pıhtı', sadece bir üretim pratiği değil, aynı zamanda sanatta kontrol, kusursuzluk ve rastlantısallık üzerine düşünmeye çağıran bir deney alanıdır. Kağıt üzerindeki her bir iz, hem sürecin hem de sanatçının müdahalelerinin bir kalıntısıdır ve içinde bulunduğu düzensizlikle varlığını sürdürür. Bu seri, formun ve tekniğin ötesinde bir düşünme pratiği sunarak, izleyiciyi bu düzensizlik içinde anlam aramaya davet eder.